miércoles, 17 de febrero de 2010

microQonto · Crise (Mario Regueira)



Se tes sorte é moi doado, basta ter tempo para pasear a avenida de arriba a abaixo. Ás veces pode levar boa parte da mañá, porque en realidade é polas mañás cando mellor se dá, especialmente os luns, e moi especialmente se chove. Paga a pena pregar o parachuvas e levalo baixo o brazo, aguantar un pouco as pingas a cambio de non perder a perspectiva do alto. Se é o día veralos titubeando nos marcos das fiestras. A maior parte das veces, tan alto que son só sombras, por iso é ben ter ollo e memoria, marcar mentalmente a fiestra, por se a sombra se repite, ou se a abren subitamente. Entón podes buscar un sitio onde apoiarte e agardar. Todos titubean, non creo nas arroutadas, por iso hai que ter paciencia. Porén, a maior parte deles acaba facéndoo. E entón o fundamental é ser rápido, aproveitar a avantaxe antes de que se forme a roda de xente ou cheguen as ambulancias. Non é tan doado desvestir un morto, e a maioría destes tipos pesan un montón, porén coa maior parte deles conseguín levar o traxe completo, e a uns cantos até me deu tempo a collerlles os zapatos. En ocasións o sangue estraga as prendas, pero a maior parte das veces só son salpicaduras. Nada que un bo lavandeiro non poida tirar. O malo é que estean tan gordos, aínda non dei atopado unha chaqueta da miña talla, pero un día destes cae. Non sei porque din que este 1929 está sendo un mal ano. Eu é a segunda vez que estreo traxe.


Mario Regueira foi en tempos un neno que proxectaba imitar ao camarada Gagarin no seu paseo polas estrelas, soño que se truncou cando tiña dez anos, por cousas da xeopolítica. Na súa enésima viaxe a África decide instalarse na illa de Gorée onde vive seis meses ao ano, lembrando que seguimos sendo escrav@s mentres compón a primeira ópera contemporánea en galego e traballa nunha versión da Odisea que acontece nas Antillas e na que Homero é un bluesman cego.



A imaxe foi tomada de shorpy.com
Ler todo o microQonto...

viernes, 12 de febrero de 2010

microQonto · O pacto (Rubén Ruibal)



Hai que recoñecerlle a Porco que a idea foi magnífica para darnos a coñecer. “Ler prensa e ver tele hache facer un home de proveito”, aconselláballe papá. E tanto que fixo.

Escolleu un lugar que, dicía, tiña algo de místico e algo de cotián, con esas pirámides e esa cheminea que -asegurou coma se ela estivese algunha vez alá -era ben semellante á do Campo no que estivera papá en Europa no 44. Pagou -ela que os odiaba -a un negro e dúas mulleres para que estivesen cerca de nós para a foto. Colocou a Joey en primeiro plano, cos seus rasgos sen xénero e o seu corpo de anxo ou de efebo engaiolasotanas; estableceu o lugar polo que a mula como a do Portal debera asomar a testa; dispuxo, por catro ghulichadas, duns pequenos para aguantar dunhas letras que podían simular unha mensaxe inocente; repartiu, mirándonos con firmeza ós ollos, os cabezóns para formar un carnaval dos animais que garantise o noso anonimato e proporcionase un ambiente festivo. Cando Joey chorou, entregoulle a pa, xa decidira que el sería o seguinte en caer, con ese sorriso de imbécil.

Pedíranos que levásemos a enterrar todo aquilo que nos parecese desprezable e estorbase á Nosa Entrega á tarefa da Nosa Congregación daquel momento en diante: o amor por nós mesmos ou polos demais, a inocencia da miña infancia, a lingua europea que non volveriamos falar. Nese intre, así foi porque debía ser, enterramos todo o que puidese impedir o cumprimento dos Nosos Obxectivos. E a imaxe estaría nos xornais, na prensa, na historia, nas memorias. Para sempre.

A ollos da xente aquel era a plantación dunha árbore nun cívico acto público.


Pero

así foi como Constance Alligator deixou de ser muller e pasou a chamarse Porco, Noso Líder

así foi como Marsilia Chicory se converteu en Xirafa, Nosa Vixía

así como Godehyda e Sinapopla Clemence adoptaron a mirada torva e en aparencia doce das Vacas, Nosas Negociadoras

así foi como eu, cubrindo absurdamente coas mans un xesto de horror, seguín sen saber o que nin quen era pero me entreguei á causa da miña irmá; á Nosa Causa, quero dicir

así foi como enterramos, envolvido nas raíces da freixeira que facía sombra á campa de mamá na eira da casa, aquel primeiro bebé negro asasinado que ademais era muller


Ó día seguinte todo o mundo tería a imaxe e o nome da nosa Santa Congregación diante dos ollos co café da mañá. E para nada saberían da fondura, da valentía e do carácter benéfico dos nosos verdadeiros actos.

- Se cadra a carauta de Wyburga sobre o seu traxe de cadros é un dato que provoca inquedanza -suxerín coa humildade que me é propia.

- Pero é que diso se trata - dixo Porco. - Diso tamén se trata. Cala a boca.

O señor Rubén Ruibal (r.r.) é un dandi de campo que vaga entre as leiras dunha aldea próxima a cidade vestido de traxe marrón de cadros e paxariña ao pescozo. Din os oriundos do lugar que observa con ollo atento os seus labores diarios e que logo os vai anotando nunha pequena libretiña de tapa dura. Din os entendidos que desa libretiña saen historias, pero iso é xa outro conto.

A imaxe foi tomada de shorpy.com
Ler todo o microQonto...